"ไม่ใช่เรื่องใหญ่นะ มองเวลาในประวัติศาสตร์แล้วเหตุการณ์บ้านเราเล็กมาก เล็กมากกว่าญี่ปุ่นโดนระเบิด คนยิวถูกสังหาร การเหยียดผิวในอเมริกา มันใหญ่โตกว่าเมืองไทยมาก"
อาจารย์รายนี้พูดได้ถูกต้องจริงๆ ใครจะไปเถียงได้เล่า
ตอนที่ถูกอเมริกันทิ้งระเบิดปรมาณูใส่ฮิโรชิมาและนางาซากิ ญี่ปุ่นตายไปสักสองแสนคน ที่ต้องทนทุกข์ทรมานนานปี
อีกเท่าไหร่ อย่าไปนับเลย เวียนหัวเปล่าๆ
สมัยเดียวกัน นาซีเยอรมันสังหารคนเชื้อสายยิวไปด้วยวิธีการต่างๆ ประมาณหกล้านคน
คนผิวดำหรือที่ครั้งหนึ่งเคยเรียกว่านิโกร ตายเพราะสาเหตุเหยียดผิวเป็นจำนวนเท่าไหร่ไม่รู้ นับไม่หวาดไม่ไหว แต่เฉพาะที่คนขาวจับมาแขวนคอ ช่วงที่ Ku Klux Klan กำลังเบ่งบาน เขาประมาณว่าใกล้ๆ หมื่นคน
น่าจะพูดถึง Great Leap Forward ไปเสียด้วย ครั้งนั้นท่านเหมาพาก้าวกระโดดทางเศรษฐกิจจนคนจีนตายไปประมาณ ๔๐ ล้าน หากประเทศไทยก้าวกระโดดจนตายไปเท่านั้น พวกที่เหลือ 20 กว่าล้านคงเหงาพิกล
หากเปรียบด้วยสิ่งที่ท่านยกมา ที่คนไทยตายไปในเมษาฯ พฤษภาฯ ที่แล้ว 90 กว่าคน "ไม่ใช่เรื่องใหญ่" อย่างที่นักวิชาการผู้นั้นว่าจริงๆ
ในการให้สัมภาษณ์ อาจารย์คนนี้พูดไว้เองว่า
"นักวิชาการต้องพูดแล้วดูดี"
สิ่งที่ท่านพูดมา ก็ทำให้ท่านดูดีไม่น้อยเลย
แต่จะว่าไปแล้ว ความตายก็เหมือนกันกับความงาม
Beauty is in the eye of the beholder?ความงามขึ้นอยู่กับดวงตาผู้มอง เพราะเราแต่ละคนนั้นต่างจิตต่างใจ
ความตายก็เป็นเช่นนั้น
ความตายที่ไกลตัว ความตายของคนอื่นๆ ที่ไม่ใช่ผู้เป็นที่รักของเรา
อาจเป็นเรื่องที่ไร้ความสำคัญและถูกมองข้ามได้ง่าย
แต่หากเป็นคนใกล้ตัว แม้แต่ชีวิตเดียว ความตายกลับมีความสำคัญท่วมฟ้าท่วมดิน
หากหนึ่งใน 90 กว่าชีวิตเป็นพี่น้อง หรือเป็นบุตรของตน นักวิชาการคนที่ว่าอาจมีมุมมองที่ต่างออกไปจากที่ให้สัมภาษณ์ไว้ก็ได้
ครั้งหนึ่งคนผิวขาวในสหรัฐ โดยเฉพาะอย่างยิ่งทางใต้ ก็เคยมีมุมมองอันเฉยเมยคล้ายๆ กัน ต่อความตายของคนผิวดำ ซึ่งถือว่าเป็นชนชั้นล่างของอเมริกา
ไม่ได้ดีกว่า วรรณะจัณฑาลของอินเดียสักกี่มากน้อย เพียงแต่อเมริกาไม่ได้แบ่งชั้นให้กระจะกระจ่าง หากใช้ฉากสวยของกฎหมายปิดบังเอาไว้
ถ้าค่อยๆ ชะโงกมองไปหลังฉากก็จะเห็นความเป็นจริง
การฆ่าคนผิวดำโดยแขวนคอไว้กับต้นไม้ ไม่ใช่เรื่องสะเทือนขวัญ แต่เป็นเรื่องเกือบธรรมดา
แม้จะล่วงเข้ายุค 60s ที่คนไทยรู้จักเอลวิส เพรสลีย์--หนุ่มผิวขาวจากทางใต้ของสหรัฐกันแล้ว แต่การฆ่าคนผิวดำโดยการแขวนคอก็ยังมีอยู่
เมื่อร่วม 70 ปีมาแล้ว คุณบิลลี่ ฮอลิเดย์ นักร้องผิวดำผู้โด่งดังของอเมริกาเคยร้องเพลงชื่อ Strange Fruit หรือ ′ผลไม้ประหลาด′ เอาไว้
เนื้อเพลงเล่าถึงร่างไร้วิญญาณของคนดำ ที่ห้อยโตงเตงจากต้นไม้ ดูราวกับเป็นผลไม้ประหลาด
"Southern trees bear a strange fruit / Blood on the leaves and blood at the root / Black body swinging in the Southern breeze ... The bulging eyes and the twisted mouth / Scent of magnolia sweet and fresh / And the sudden smell of burning flesh! ฯลฯ"
"ลูกไม้ประหลาด
สาดโลหิตใส่ใบ
หยดเลือดใส่บนราก
ปากบิด...ตาถลน
ห้อยจากต้นไม้
ร่างเกรียม...ลมไกว
กลิ่นเนื้อมนุษย์ไหม้
กลิ่นดอกไม้ระคนกัน"
และเจ้าต้นไม้ประหลาดนี้เองที่
"รอให้แร้งมาจิกกัด
รอให้ฝนมาซัด
ขจัดผลิตผลขมขื่น
กลางทุ่งรื่นสายลม
ภาพให้ชมจากแดนใต้..."
ภาพให้ชมจากแดนไทยของเราก็มีไม่น้อยเหมือนกัน
ขอร่วมเสียใจกับญาติมิตรผู้เสียชีวิตในเหตุการณ์เดือนเมษา-พฤษภา 2553 อีกครั้ง และขอให้ท่านได้รับความยุติธรรมที่สมควรจะได้รับ
ความสูญเสียของท่าน ไม่ใช่เรื่อง "ไม่ใหญ่" ของคนไทยไปเสียทุกคน
.....................................................
ฟัง STRANGE FRUIT จาก Billie Holliday ได้ที่
http://www.youtube.com/watch?v=ktsU01lfzLU
......................................................
( จาก คอลัมน์ For a Song ท่องโลกผ่านเพลง โดย ศุภาศิริ สุพรรณเภสัช )
http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1305431642&grpid=&catid=02&subcatid=0200
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น